Dresden

Vorig weekend even een bezoekje gebracht aan Dresden. Dresden is kleiner dan ik verwacht had, neem Weimar maar dan op een andere schaal, met een groter station en shoppingcentra. Toch loont het zeker de moeite eens te gaan kijken naar wat na de Tweede Wereldoorlog heropgebouwd werd. Hoogtepunten: Zwinger, de Brühlsche Terrasse (het „balkon van Europa”) en de Frauenkirche. Die laatste werd tussen 1994 en 2005 heropgebouwd en het moet gezegd worden: de buitenkant is overweldigender dan de binnenkant. De binnenkant, een centraalbouw over verschillende verdiepingen ziet er behoorlijk kitscherig uit met de blauwe, gele en roze pastelkleuren. Enkele foto’s:

Back to Weimar: Het project van de tentoonstelling wordt woensdag ingediend, dinsdag heb ik mijn eindpresentatie voor DDR architectuur en dan resten mij nog twee papers. Het einde komt in zicht!

Oh ja, en maandag nog eens heen en weer naar Berlijn!

Gruss!

Benoît

Month of May

Even snel updaten

De meimaand begon met het referat dat ik moest voorbereiden voor de “Fragment&Palimpsest” cursus. Mijn zelfgekozen thema ging over de rol van de kunstruïnes in de Engelse landschapsstijl. De professor was lovend en ik kreeg complimenten van Duitse studenten over mijn Duits.

Mei was ook de maand waarin het project van de Van de Velde-tentoonstelling pas echt begon. Opzoekingswerk naar de inhoud van de tentoonstelling en het effectief  ontwerpen van de tentoonstelling horen daarbij. Een van onze Seminars ging, zoals je al kon lezen, bij gebrek aan lokaal door in de wereldberoemde Direktorenzimmer van Walter Gropius.

Ook de cursus over architectuur ten  tijde van de DDR is op gang gekomen. Elke week zijn er lezingen van specialisten in het veld en de afgelopen twee weken zat ik wekelijks mijn mijn neus tussen de oude foto’s, kaarten en akten in het stadsarchief van Weimar en de moderne universiteitsbib.

Mei was vooral een kalme maand. De maand waarin de heimwee wat toesloeg maar waar ik me al snel weer bovenop kon zetten. Mijn ouders zijn namelijk voor een weekend langsgekomen. Ik leerde hen Weimar kennen en samen bezochten we  Dessau. Twee steden die de hoofdrol spelen in de geschiedenis van het Bauhaus. In Dessau bezochten we alle gebouwen gelinkt aan het Bauhaus; de schoolgebouwen, de Meisterhäuser waarvan de twee vernietigde op dit moment herbouwd worden en de Siedlung Törten, die het falen van het modernisme toont.

Siedlung Törten

Op het vlak van ontspanning was er deze maand nog een klein maar gezellig festivalletje met housemuziek. Even leek Weimar helemaal op Berlijn. Er was een sfeer die je haast niet in België kan vinden. Ook ontdekte ik het landschapspark Park an der Ilm, met aan de rand ervan het Haus am Horn, het eerste echt gerealiseerde Bauhausgebouw voor de tentoonstelling van de school in 1923.

Haus am Horn

Park an der Ilm

Dan nog enkele sfeerbeelden van Weimar „als uitsmijter”

Tot de volgende!

Adios!

Direktorenzimmer

Bij gebrek aan lokaal dan maar vandaag Walter Gropius’ directiekamer gebruikt. I love Bauhaus Uni!

 

Van de Velde. Der Alleskünstler

Op aanvraag. My room.

Rome

Whow! Ook de Rome excursie is voorbij gevlogen. Kort samengevat: 8 dagen zon, 2 dagen regen. Veel pizza, veel pasta en veel ijs. 10 dagen enkel Duits spreken. Ik denk dat ik ondertussen wel heel Rome ken. Het was een boeiende reis, met een zwaar programma met af en toe een prachtige pauze ingelast. Leest u even verder.

28 april was er de heenreis. Rond 22.00 zijn we in Rome aangekomen, zijn we naar ons appartement van het Pantheon Institute gegaan en nadien zijn we met onze kleine groep nog iets gaan drinken in Trastevere, waar ook ons appartement was. Tip: Bar S. Calisto (Bij Santa Maria in Trastevere)

Pantheon Instute Rome: onze voorgevel en de binnentuin. 

Wat kwam er zo al aan bod. Natuurlijk de typische toeristische route doorheen de stad. Die deden we op onze eerste dag in Rome. Het Capitool, het Monument voor Vittorio Emmanuele, de Trevi fontein, het Pantheon, de Spaanse trappen, ... ’s avonds zijn we dan naar de finissage gegaan van Steve McCurry’s tentoonstelling in Macro Testaccio. Je kent McCurry wel van de foto van dit Afghaanse meisje.

Pantheon

Piazza del popolo

Steve McCurry

De volgende dag. Op het programma: Een wandeling van het stadscentrum tot bijna het einde van de Via Appia Antica. Goethe was terecht ontgoocheld, want Piranesi's etsen zijn verre van een voorstelling van de werkelijkheid.

 

Kijk en vergelijk

Maar bon, het wandelen loonde zich.

Dinsdag 1 mei was gereserveerd voor de kerken. Ik noem ze niet allemaal op, maar onze dag zat er vol van. We eindigden aan de S. Giovanni in Laterano, waar een 1 mei manifestatie bezig was. Wegwezen!

 Ook Pallazo Massimo stond op het programma.

Woensdag 2 mei hielden we ons bezig met fascistische architectuur. Tiziana Agus, een Italiaanse studente die doctoreert in Weimar over de receptie van het Bauhaus in Italië, loodste ons binnen in plaatsen die anders gesloten blijven zoals het Palazzo dei Congressi van Adalberto Libera. Ook het Museo della Civilta Romana stond op het programma. Wat ik geleerd heb: Architectuurstudenten krijgen in heel wat musea gratis toegang. Het enige wat je nodig hebt is een studentenkaart waar architectuur opstaat of een brief van je faculteit die je studierichting bevestigt. En dan overal proberen want het staat nergens aangeduid.

Palazzo della Civilta Romana

Palazzo dei congressi

Oh ja, nu weet ik ook waar het SIP-well water vandaan komt! Uit Romeinse rioleringen.

Op 3 mei stond Vaticaanstad op het programma. Weeral de klassiekers, ik moet ze je niet leren kennen. De foto’s spreken voor zich. ‚s avonds zijn we op een prachtige plek gaan eten met zicht op de zonsondergang boven de Sint Pietersbasiliek.

Vrijdag 4 mei was dan weer gewijd aan het thema Bernini en Borromini. Professor Carsten Ruhl was deze keer onze gids.  Tussendoor mocht ik ook nog eens mijn voordracht houden over Bramantes Tempietto en heb daarvoor mooie complimenten gekregen van professor Ruhl. ’s Avonds stonden nog de Vaticaanse musea op het programma. Ook hier niets nieuws onder de zon.

Zaterdag begon met een wandeling door het museum MAXXI, ontworpen door Zaha Hadid. Lomp vanbuiten, vanbinnen beter. Ik kon mijn ogen haast niet openhouden, want de tol van de reis begon te wegen. Daarna opnieuw fascistische architectuur met het Olympische dorp van 1957. Gevolgd door ijs en een redbull die me weer vleugels gaf en me nog naar het Parco della Musica van Renzo Piano voerden. Verrast was ik toen ik daar de Vrolijke Vrienden van nonkel Bob door de luidsprekers hoorde gallen. Nadien werd het me duidelijk dat het om een installatie van landgenoot Jan Fabre ging.

Zondag op het programma: Tivoli. De mooiste ruines die ik ooit zag: De villa Hadriana. Gevolgd door de Villa D’Este. Als verzopen waterkiekens keerden we terug naar huis.

Maandag was er dan nog een keer een wandeling door de stad, met bezoeken aan de Lateraanbasilica, het forum Romanum, het Colloseum en we sloten af met de Villa Massimo, een prachtige oase van rust waar de Academia Tedesca of de Duitse Academie 10 kunstenaars de mogelijkheid biedt om in alle rust met behulp van een beurs aan onderzoek te doen. Het is de grootste onderscheiding die een student in het buitenland kan krijgen. We sloten de dag af met een maaltijd op het dakterras van de professor, met 360° zicht op Rome. Adembenemend.

Ibam forte Via Sacra sicut meus est mos...

Vlnr: Il Gesu, Monument voor Vittorio Emmanuele en onder de volle maan het Capitool.

Dinsdag morgen was er nog net tijd om schoenen te kopen op de Via del Corso. Daarna volgde de terugreis! Blij dat ik weer in het rustige Weimar ben!

CU SOON!